bana hiçbir anı iyi gelmiyor ya. en iyisi tüm geçmişi bir flaşa atıp üzerinde tepinmek. ben böyle yapacağım yani bundan sonra, diyeyim sana. soran olursa da bunu öneririm insan başka ne diyebilirim ki zaten 2022 olmuş sene. çok korkunç değil mi, yaşıyoruz yaşıyoruz bitmiyor daha ne kadar yaşarız kim bilir. bir sürü şey görürüz, üzülürüz, insanlar da gelip geçer hayatımızdan of ne fena. yok mu buranın bir çatı katı falan ben oraya saklansam? saddam gibi. öyle de demeyelim benim halam acıbadem'de askeri bir yerin yanında oturuyordu, saddam saklansa saklansa oranın altına saklanır. ne rahat yerdir şimdi orası ha. uyan, yerin altındasın, iki güneş almaya çıkarsın belki o kadar. fazlasına gerek yok dünya da böyle bir yer zaten. aksini nolur iddia etme özge, inan argüman üretecek durumda değilim. çok kötüyüm ben. sık sık o evi anımsıyorum, oraya giden yolları, oradan çıkan yolları, oradan metrobüse gitme biçimlerini. orayı. koltuklar geliyor aklıma, balkondaki bitkiler. kocaman cam. merdivenin altında kalan kısım. kafayı oraya vurmalar. ve o evdeyken buraya daha çok geleceğim sanırım hissi. gitmedim sonra ve de hiç gitmeyeceğim ya artık. yanılgı işte bunlar da gerek yok insan bir yaştan sonra hiç yanılmamak istiyor. mesela 19'dan sonra. şimdi bu yaşımda kendi hislerimin yok oluşunu, gelecek görülerimin yalan çıkmasını mı oturup izleyeyim? biz fena haldeyiz bak bunu unutma arkadaş. her şey hastalık gibi benim içime dokunuyor.
[22:38, 17.01.2022] minibüsle eve dönerken bunu açtım. her yer tıklım tıkış. büyük insanların arasında ezilirken kafamı cama, gövdemi de demirlere yasladım.. ağlaya ağlaya bunu dinledim. elinde poşetle eve dönen hiç kimse beni unutmaz, bu parçayı da bilmez diyeyim sana...
[22:41, 17.01.2022] allah seni ağlatmasın
ben gerçekten oralarda değilim
umursamıyorum da
beni rabbim terk etti bana rabbim darıldı
sağlık olsun
olmuyor işte
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder