abi kruşçev yazabilir misin

 Evimin yakınında beş katlı Kruşçev binaları yıkılıyordu. Çocukken orada yürümeyi severdim ... Küçükken büyükannemle gittim, büyüdüğümde orada bisiklet sürdüm. Orada her zaman hayat vardı, televizyonlar uğulduyor, çocuklar gülüyor, yaşlı kadınlar girişin önünde oturuyor ve akşamları gürültülü şirketler toplanıyor, şarkılarına bile kızmıyordu. Şimdi bir çitle çevrili bir çorak arazi var. Kulağa ne kadar aptalca gelirse gelsin, iki ev yıkıldı, geriye sadece bir tane boş kaldı. Yoldan geçenlerin bile aldırış etmediği bu koyu ve gri dikdörtgende sadece hala orada yaşayan aile yüzünden yıkılmıyor. Ama bazen bir an önce yıkılmak istiyorum. Onun yanında yürüyemiyorum, çünkü bu eski evlerin avlularıyla birlikte benim için değerli bir şeyin öldüğü hissine kapılıyorum. Hayatım boyunca çok sevdiğim bu boş ve ölü boşluğa bakmak bana fiziksel olarak zarar veriyor gibi geliyor. Komik, ama bu yerle ilgili pek çok anıyı getiremiyorum, ama orada yaşamı tekrar görmek için ne kadar verirdim, son evdeki çocuklarla tekrar yürüyüşe çıkardım ve sonra eve gidip akşam yemeği yemek ve yatağa git ki yarın olabilir tekrar et. Böyle kaotik bir düşünce akışı ortaya çıkardım, bunu görmezden gelebilirsin, bazen böyle bir videoyu tıklayıp yorumlarda konuşmak istersin.